De P van persoonlijk

De promotiebranche placht te praten over perceptie, profilering of positionering. We papegaaien over pietluttige pogingen tot praktische pedagogie van product, plaats, prijs en promotie. We moeten permanent produceren, projecten positief prijzen, periodieken professioneel positioneren, potentiële prachtklanten paaien en de pecunia of penningen voor ons pensioen potten. Ter perfectie van prestatie en product passen wij pen, personal computer, penseel, potlood, praatschetsen, pdf-jes, perforator, passer, planning, persen, printers, pioniersgeest, papier, perspiratie en een puntje psychologie toe. Personen, producten, pimpelpaars, pink of purper, partijdige persberichten, product placement, personeelsadvertenties, pay offs, en passende poëzie prijken pontificaal op in principe elk promotioneel podium. Presidenten-directeur, portiers, personal assistents, productiemedewerkers, promovendi, programmeurs, podotherapeuten, polizusters, petrochemici en professoren praten per persoon positief over onze picobello piekperformance.

Maar, al pratend, piekerend en parafraserend pleegden wij een plenaire preview op ons pand. Paniek en paranoïa ploegen zich een pijnlijk pad. Een prangend pleidooi voor een prima parkeerplek voor passerende personen met plannen is de point. De persistente processie van perplex paraderende passanten pareert het parkeerprobleem positief. Plekjes en plaatsen in de periferie van ons perceel zijn populair. Om persé een positie te presenteren voor personenauto’s prijkt per vandaag een petieterig P-tje op ons privéterrein. Een profijtelijk privilege en een probate procedure in persoonlijke professionaliteit.

De letter P is vanaf nu voor ú. Ikzelf ga deze medeklinker voor onbestemde tijd van mijn toetsenbord verwijderen.

Ank Klis

In de prijzen!

Winkelen doe ik bij voorkeur in mijn woonplaats. Behalve het feit dat ik de plaatselijke winkeliers de omzet gun, is het ook nog eens handig: voor de deur parkeren is meestal geen probleem, ik weet precies wat ik waar kan kopen, en zo kan ik snel en doelgericht mijn boodschappen doen. Extra leuke bijkomstigheid is veelal de bekende winkeliersactie: bij elke aankoop ontvang je zegels, en met elk volle zegelkaart ding je mee naar fantastische prijzen. Zo ook in Hilvarenbeek, sinds kort mijn nieuwe woonplaats.

En zo kreeg ik op een drukke winkeldag mijn eerste Hilvarenbeekse zegels en bijbehorende kaarten in mijn handen gedrukt. Blauwe zegels, en genummerde kaarten met 25 blauwe vakjes om de zegels op te plakken. Zo gezegd, zo gedaan. Door de gelijke kleuren een beetje lastig te zien of de kaart al vol is (ik blijf in alle omstandigheden een kritische vormgever), maar dat mag de pret niet drukken.

Een week of wat later ontving ik weer een aantal blauwe zegels bij mijn aankoop. Dit keer echter met kaarten voorzien van witte plakruimtes. Die had ik nog niet eerder gezien. De overige gegevens waren ook wat anders gerangschikt. Bent u er nog?
Bij navraag aan de kassa keek het winkelmeisje me ietwat meewarig aan: ‘Nee nee, de ‘blauwe’ kaarten zijn als het ware volle kaarten.’ Oh. Ja. Stom van me. Had de vormgeving niet een beetje...??? Ik vulde mijn naam en adres op alle verzamelde kaarten in en liet ze – nog net op tijd voor de laatste trekking - snel in een daarvoor bestemde bus glijden. Inclusief de kaarten die dus al ‘vol’ waren, voordat ik ze nogmaals met 25 zegels had beplakt! Als dat geen prijs wordt!

En dat werd het! Enige tijd later ontving ik de hartelijke felicitatie per post. De gewonnen prijs werd bekendgemaakt tijdens een feestelijke avond in een plaatselijke horecagelegenheid. Aanwezigen maakten dan ook kans op een van de drie hoofdprijzen, waaronder een geweldige cruise in het Middellandsezeegebied! Met ‘Vergeet u niet uw controlestrookje mee te brengen?’ werd de brief afgesloten. Controlestrookje? Welk controlestrookje? Heb ik dat óók al over het hoofd gezien?

Ik zag het al helemaal voor me. Natuurlijk zou ik de feestavond bezoeken; wie weet welke prijs er op mij lag te wachten. Maar wat als ik naar voren geroepen zou worden voor één van de hoofdprijzen en de notaris mijn controlestrook zou vragen? Zou hij ten overstaan van het hele publiek me bestraffend toespreken met ‘Helaas, mevrouw Klis, dan valt u niet in de prijzen. We hebben u toch duidelijk...’? Om me vervolgens de rug toe te keren en ik met het schaamrood op mijn kaken af zou druipen?

Enigszins op mijn hoede ben ik de bewuste avond naar de feestzaal gegaan om mijn prijs af te halen. Maar mijn zorgen bleken overbodig. De nauwkeurige administratie van de winkeliersvereniging zorgde ervoor dat iedereen (meerderen hadden vergissingen met de zegelkaarten gemaakt) probleemloos zijn of haar rechtmatige prijs in ontvangst kon nemen. De cruise ga ik niet maken, maar de vogels in onze tuin kunnen nestelen in een prachtig onderkomen en doen zich intussen te goed aan vetbollen en pinda’s.

Ank

PS Vormgeving zorgt voor duidelijkheid en voorkomt vergissingen.
Tips nodig? Bel 0416 674 624 of mail naar info@2dstudio.nl

Decemberperikelen

In elk nieuw jaar zit zo veel moois verscholen. Zo veel keuzes, zo veel kansen, zo veel mogelijkheden. Dat is precies de reden dat 2d elke keer weer in zijn decemberwens het accent legt op het nieuwe jaar. Eerlijkheidshalve voeg ik daar aan toe, dat het nòg een niet te miskennen voordeel voor ons heeft. Door alle deadlines van onze opdrachtgevers schuiven we het ontwerp voor onze eigen kaart immers steeds voor ons uit. Tijdens de kerstborrel discussiëren we nog heftig over de laatste details, om het digitaal bestand dan uren later in de brievenbus van onze huisdrukker te laten glijden. Een kerstwens is voor ons dus geen optie. We zijn al blij dat we onze nieuwjaarswens uiteindelijk op de valreep kunnen verzenden!

Zo ook een paar jaar geleden, toen we het idee uitwerkten om per medewerker een kaart in de kleur van zijn of haar keuze te ontwerpen, en ze vervolgens te bundelen tot een mini-brochure. En omdat Nederland meestal verstoken blijft van een witte kerst, werd de boodschap zoiets als: ‘Geen witte kerst, maar wel een kleurrijk nieuw jaar!’. Inmiddels waren we ruimschoots overtuigd van de voordelen van digitaal drukwerk: snel, goed en uitermate geschikt voor kleine oplages. Met 8 verschillende kaarten was dit nu de beste keuze. Bovendien zou zo de stress rondom onze nieuwjaarskaart aanmerkelijk verminderen. Want door onze apparatuur waren we in staat de productie volledig in huis uit te voeren. Dat dit later extra handig zou blijken, konden we toen nog niet vermoeden.

We gingen allemaal ijverig aan de slag. In elk resterend uurtje werd er gewikt en gewogen. We kozen onze kleuren, stemden ontwerpen op elkaar af, pasten formaten aan, zochten naar de mooiste envelop en maakten proefmodellen. Daags voor kerst waren we klaar, tevreden met het eindresultaat. Het digitaal drukken kon beginnen. De printer draaide overuren, maar wij leunden tijdens de kerstborrel ontspannen achterover! Het was na de feestdagen nog een kwestie van vergaren, binden en verzendklaar maken. Peulenschil.

Misschien kunt u het zich nog herinneren. Twee dagen later laaiden de discussies in Nederland hoog op: het had gesneeuwd. Het was echter geen hoeveelheid waar je iglo’s van kon bouwen. Nee, een dun wit laagje sierde slechts enkele uren het landschap. Was het dan een witte kerst? Of niet? Ongelooflijk maar waar: de kranten stonden er vol van. Ook bij 2d waren de meningen verdeeld, maar we waren het er wel over eens dat onze boodschap zo niet klopte. We waren genoodzaakt de tekst aanpassen: ‘Een witte kerst..... en een kleurrijk nieuw jaar!’ Onze wens werd er gelukkig sterker van, vonden we. We printten de betreffende pagina’s snel opnieuw (leve digitaal drukwerk!) en onze relaties konden onze welgemeende wens op tijd ontvangen!

Ank

PS Met onze nieuwste mogelijkheden in huis voor digitaal drukwerk realiseren we nòg sneller, nòg meer verbluffende printresultaten.

Inpakken (3)

Het is al weer een jaar of 5 geleden. Een gulden was nog een geldig betaalmiddel, Senseo had het daglicht nog niet gezien en albert heette nog zoiets als Albert Heijn Bezorgservice. Deadlines vulden mijn weken. 2d ging meer dan gewoonlijk rond achten open om ver na elven ’s avonds weer te sluiten. Tot overmaat van ramp stond mijn verjaardag voor de deur èn had ik familie en vrienden de belofte gedaan het dit jaar als vanouds dik te vieren. De band was al geregeld.


Tijdens winkeltijden kon ik – vond ik – het me niet permiteren uitgebreid te gaan winkelen voor mijn wekelijkse boodschappen. Laat staan voor culinaire hapjes en drankjes. Zo gebeurde het dat ik daags voor het feestje, even voor middernacht, thuis voor mijn computer plaatsnam. Want AH bezorgde inmiddels een internetbestelling bij je thuis. Voor maar enkele guldens meer. Dat was de oplossing!



Ijverig ging ik aan de slag. Om al snel tot de ontdekking te komen dat de productomschrijvingen me veel te weinig zeiden. Hoe heet die lekkere rode wijn met dat moderne etiket toch? Welk merk lasagne zit in een geel pak? Neem ik altijd 250 ml satésaus of 500? Welke maat filterzakjes gebruik ik? Hoe heten die borrelhapjes rechts in het vriesvak? Om van mijn feestje een Amerikaanse fuif te maken ging me te ver. Dus er was geen andere keus dan mijn bestelling af te ronden. Om half 3 in de ochtend had ik me door alle rubrieken geworsteld en constateerde ik opgelucht dat mijn bestelling verwerkt was. Zaterdagochtend zouden ze het keurig bij mij in de keuken af komen leveren.

Van de voorraad koffie heb ik nog maanden plezier gehad, de koffiemelk daarentegen was die avond tot op de laatste druppel op, de hapjes waren anders dan anders maar daarom verrassend, en ik heb drie kwartier langer in de keuken gestaan om me de bereidingswijze van een andere hartige taart eigen te maken. Maar we hebben genoten. Het was – in alle opzichten – een verjaardag om nooit te vergeten.

Boodschappen doe ik sindsdien gewoon weer met een ècht winkelwagentje. Zodat ik snel naar mijn vertrouwde verpakkingen kan grijpen als ik weinig tijd heb, of uitgebreid de bereidingswijzen kan bestuderen op de etiketten als ik zin heb lang te winkelen.
Eén verpakking zegt meer dan duizend woorden.



Ank



PS. Op www.albert.nl wordt het productoverzicht tegenwoordig opgesierd met een foto van de verpakking. Misschien dat ik dan toch weer eens een poging waag....

Inpakken (2)

Op vakantie gaan ze steevast mee. Goed voor urenlang plezier. Ik heb voor een nieuwe altijd nog wel een plekje over in mijn bomvolle koffer, waarvan minstens een derde ongebruikt weer mee terug naar huis kan. Ze geven me inspiratie, verlossen me in een mum van tijd van alle stress, maken me nieuwsgierig naar méér.

Ook thuis grijp ik regelmatig naar die bundels van Youp van ‘t Hek. Om vervolgens de eerste de beste die in mijn buurt komt te vervelen met dolkomische citaten. Tussen het lachen door weet ik nog net een alinea te stamelen. Een beleefd gegrinnik van mijn toehoorder is het resultaat. Want je moet ze zèlf lezen.

Op papier is ie warempel nog leuker dan wanneer je hem hoort. Zelfs als ik niet op de hoogte ben van de actualiteiten, brengt hij met treffende woorden in één klap de essentie van het verhaal over: Vidioot, Krab bij Cas, Condoomvader, Baseballpetstaart, Crematietoerist, Röntgennöken, Adviezer.

Je kunt je vast mijn enthousiasme voorstellen, toen ik onlangs stuitte op een nieuwe uitgave in de etalage van de plaatselijke boekhandel. Na sluitingstijd, dat wel, maar mijn leeslust begon al te kriebelen. ‘166x Youp’ schreeuwde de cover me toe. Oude titel, nieuw jasje, nieuwe columns. Goed voor weer minstens 166 lachsalvo’s. Een goed concept mag je immers gerust herhalen, toch?

Een dag later ontdekte ik naast de diepvriesgroenten bij Albert Heijn het door mij zo gewenste boek. Te kopen met inwisseling van Airmiles. Dat was dubbel mazzel! Thuisgekomen heb ik de diepvriesgroenten gelaten voor wat ze waren, Het Boek verwachtingsvol van de krimpfolie ontdaan en me comfortabel op de bank geïnstalleerd. Al bij het voorwoord kreeg ik argwaan. Hoe misleidend kan een verpakking zijn. Niets nieuw boek, geen nieuwe colums. Gewoon de oude in een nieuw jasje. De uitgever heeft míj simpelweg ingepakt! Ik kan er vast nog iemand anders blij mee maken.

Ank

PS Wil je ook tijdens je vakantie lachen met Youp?
Mail dan snel naar youp@2dstudio.nl.
Onder de inzenders wordt het boek verloot!

Inpakken (1)

Mijn daginvulling is bepalend voor mijn broodmaaltijden. Een doordeweekse ochtend begin ik steevast met een kop thee en volkorenbeschuit met hagelslag. Ga ik op kantoor aan het werk, dan houd ik me voor de lunch vast aan drie bruine boterhammen, waarvan doorgaans twee met hartig, één met zoet beleg. Beker koude melk erbij, heerlijk. Tussendoor? Koffie en vooral thee. In de weekenden, bij werk ‘op locatie’ of tijdens vakanties daarentegen vraagt mijn maag ’s morgens direct om vers sinaasappelsap. Met afbakbroodje ham-kaas-peer. Of een spiegelei. Of een krentenbol. Of een broodje jam. Om maar eens wat te noemen.

Gewoontes

Zonder pardon gooi ik mijn gebruikelijke eetwensen over boord. Ik eet meer, ik eet minder. Omdat ik me te weinig tijd gun, omdat ik juist veel tijd heb om te kokkerellen of omdat ik de kans grijp naar anders-dan-anders. Hoe dan ook, om een onverklaarbare reden eet ik vanaf het moment dat ik de grens over ben uitsluitend witte harde broodjes bij ontbijt en lunch, drink meer koffie dan gewoonlijk en kies ik uit de menukaart streekgerechten. Ik eet ineens fruit en bekertjes vruchtenyoghurt tussendoor èn graai regelmatig in de snoeptrommel. Ik vind het allemaal prima. Ik kan zelfs de hagelslag best missen. Maar na een dag of tien krijg ik onverhoopt een onweerstaanbare drang naar een beker heerlijke koude melk. Halfvolle wel te verstaan. En beslist niet gesteriliseerd. En hoe vind je die dan in een Italiaanse mega-supermarkt met niet meer kennis van de taal dan de gemiddelde vakantieganger? 

Simpel. 
Dat het Italiaanse ‘latte’ melk betekent en dat gepasteuriseerd ongeveer vertaald zal worden als ‘pasteurisato’, is handig om te weten, maar geen noodzaak. Al wat in het koelvak staat zal vast in de goede categorie thuishoren. En zonder na te denken weet ik: groen is yoghurt, blauw is melk, lichtblauw halfvolle. Bovendien: ook daar blijkt een melkpak eruit te zien als een melkpak. Als ik dan even later enigszins aarzelend een slok uit het lichtblauwe pak neem, wordt bevestigd wat ik eigenlijk allang wist: Een lichtblauw kartonnen literpak is geen babyvoeding, geen geitenmelk, maar gewoon heerlijk Hollandse -eh Italiaanse- halfvolle melk! Met dank aan de eenheid in Europese vormgeving.



Ank



PS. Ook paprika chips (blauw) en cafeïnevrije koffie (blauw) herken je aan de kleur van de verpakking. 'Spa rood' heeft er zelfs zijn naam aan ontleend! Functionaliteit boven creativiteit.


Kat en muis

Het is al weer een kleine 20(!) jaar geleden dat de computer z’n intrede deed in het vormgeversvak, Een Apple Macintosh wel te verstaan. Want die had -vonden de creatieven- zoveel grafische mogelijkheden dat deze de concurrentie met de PC glansrijk won. Hij was trendy, gebruiksvriendelijk en sloot naadloos aan bij de wensen van de reclamewereld. En dat is eigenlijk nog steeds zo.

Nog steeds heb ik mijn eerste ‘Apple-tje’: een vuilbeige kubus, draagbaar en met een zwart/wit beeldscherm van 9 inch. Zonder interne harde schijf. De floppy zorgde voor het zware werk. Als je ziet wat er nu digitaal mogelijk is, is het eigenlijk een lachertje dat we er destijds zo verrukt over waren. De eerste dagen stond de Apple mooi te wezen in een hoekje van de studio. Bij het passeren keken we sluiks uit onze ooghoeken. Toch wel een beetje eng, zo’n apparaat. We vroegen ons af of we er wel mee om konden gaan. Of het net zo leuk zou zijn om mee te werken dan met de hand. En of we deze verandering wel wilden. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid.

Aarzelend namen we om beurten plaats achter het toetsenbord. Hoe de anderen het ervaren hebben, weet ik niet, maar ik was al verkocht nadat ik het leerprogramma half doorlopen had. Hier wilde ik meer van weten! Uren van studie volgden. Steeds meer kleine opdrachten realiseerde ik met behulp van deze trouwe Apple. Nooit meer opnieuw beginnen na een omgestoten kop koffie, nooit meer zettekst letter voor letter versnijden om een woordje tussen te voegen, nooit meer gummen na een mislukt uitprobeersel. Je klikte simpelweg op ‘herstel’ en je ging weer door waar je gebleven was. (Dat we later tegen hele andere problemen op zouden lopen, moesten we nog ervaren!) Hoe hadden we ooit zonder gekund?

En toen kwam de opdracht voor een grote catalogus. Dé uitdaging op de Apple. En er was haast bij, en ik had de computer nog niet helemaal onder de knie. Dus de Apple (want draagbaar) ging in de avonden en weekenden mee naar huis. Ik raakte er helemaal verslingerd aan. Dagenlang zat ik nagenoeg non-stop aan de catalogus te werken en leerde met vallen en opstaan. Ontdekte steeds meer handigheidjes, maar viel ook in de eerste kuilen. Ik droomde ervan. En op een zonnige herfstdag was de opdracht klaar. Mooier dan we gehoopt hadden. Ik nam naast mijn computerwerk weer deel aan de ‘normale’ dingen van de dag. Ik vergeet nooit meer het moment waarop ik tijdens het afdrogen –ik was nog vaatwasserloos- een bord uit mijn handen liet glijden. Als vertraagd zag ik het bord op de tegelvloer terechtkomen, om daar in honderden stukken uiteen te vallen. In een fractie van een seconde schoot het door mijn hoofd: geen probleem, ik doe gewoon appletje-Z (oftewel herstel)....

Ank